பெரியார் தமிழரா, இல்லையா?

பெரியார் தமிழரா, இல்லையா?

பெரியார் பிறந்த நாளைச் சமூக நீதி நாளாகத் தமிழக அரசு அறிவித்திருக்கிறது. தமிழ்ச் சமூகத்திற்குப் பெரியார் ஆற்றிய பங்களிப்புகளைப் பலரும் நினைவுகூர்ந்துவருகிறார்கள். இந்தச் சூழ்நிலையிலும் பெரியார் தமிழரா இல்லையா என்னும் கேள்வியை எழுப்பிச் சிலர் சர்ச்சையைக் கிளப்பிவருகிறார்கள்.

பெரியார் என்று அனைவராலும் அழைக்கப்படும் ஈ.வெ.ராமசாமி பிறந்து 143 வருடங்கள் நிறைவுபெற்றுவிட்டன. மறைந்து 47 ஆண்டுகள் முடிந்துவிட்டன. தான் வாழ்ந்த 94 ஆண்டுகள், 3 மாதங்கள், 7 நாட்களில், சமூக சமத்துவத்தை உருவாக்குவதற்காக 8,20,000 மைல்கள் சுற்றுப்பயணம் செய்தார்; 10,700 நிகழ்ச்சிகளில் பங்கேற்றார்; 21,400 மணி நேரம் சொற்பொழிவு ஆற்றியிருக்கிறார்; இதழ்களை நடத்தி இருக்கிறார், புத்தகங்கள் வெளியிட்டிருக்கிறார், போராட்டங்கள் நடத்தியிருக்கிறார். இவை எல்லாமே தமிழ் மண்ணில், தமிழ் மொழியில், தமிழ் மக்கள் மத்தியில் நடந்தவை.

எனினும் அவர் தமிழரா இல்லையா என்னும் கேள்வி அவ்வப்போது எழுப்பப்பட்டுவருகிறது.

முதலில் வரலாற்று ரீதியாகப் பார்த்துவிடுவோம். தெலுங்கு விஜயநகரப் பேரசசில், பலிஜா நாயுடு சாதியினர் முக்கியத்துவம் பெற்றிருந்தனர். ‘இந்திய ஒன்றியம்’ என்பது உருவாகாத அந்தக் காலகட்டத்தில் அவர்களில் கணிசமானோர் கன்னட (கிழக்கு) பகுதியில் (குடியேறினர். (இப்போதும் அவர்கள் வம்சாவளியினர் அங்கு வாழ்கின்றனர்.)

அப்படிக் கன்னடப் பகுதிக்கு வந்தவர்கள்தான் பெரியாரின் மூதாதையர்கள். தங்களது சாதியான பலிஜா நாயுடு என்பதை விடாத அவர்கள், தாய் மொழியான தெலுங்கை விட்டனர். கன்னடமே அவர்களது மொழியாயிற்று.

அடுத்து வந்த சந்ததியினர் தமிழ்ப் பகுதியில் குடியேறினர். ஆனாலும் வீட்டில் கன்னடமே, ஒலித்தது. இதை முன்ன்னிட்டுத்தான், ஒருமுறை பெரியார் தான் “கன்னட பலிஜா நாயுடு வகுப்பைச் சேர்ந்தவன்” என்றார்.

“அவரே தன்னை கன்னட பலிஜா நாயுடு என சொல்லி விட்டார். ஆக அவர் தமிழர் இல்லை!” என்பது சிலரது வாதமாக இருக்கிறது.

பெரியார் எதற்காகத் தனது சாதியைச் சொன்னார்?

1926ஆம் ஆண்டில் ‘விதவா விவாக விளக்கம்’ என்ற புத்தகம் ஒன்று வெளியானது. அந்தப் புத்தகத்திற்கு பெரியார், ‘குடிஅரசு’ இதழில் மதிப்புரை எழுதினார். அதில், ஐந்து வயதுக்கு உட்பட்ட விதவைகள் எத்தனை பேர், ஒரு வயதுக்குட்பட்ட விதவைகள் எத்தனை பேர் என்பதையெல்லாம், மக்கள் தொகை கணக்கீட்டிலிருந்து எடுத்து விதவை மறுமண அவசியம் குறித்து எழுதினார்.

மேலும், “மாடு தினவெடுத்தால் தேய்த்துக்கொள்வதற்கு, ‘சொறிகல்’ நடுவது எங்கள் தமிழர்கள் மரபில் ஒன்று எனச் சொல்கிறீர்களே! குழந்தைப் பருவத்திலேயே விதவைகளாகும் இந்தப் பெண்களின் உணர்வுகளுக்கு என்ன பதில் சொல்வீர்கள்?” எனக் கேள்வி எழுப்பினார்.

மேலும், விதவை மறுமணம் தொடர்பாகத் தனது குடும்பத்தில் நடந்த நிகழ்வையும் குறிப்பிட்டார்.

“9 வயதுள்ள என்னுடைய தங்கை மகளுக்கு 12 வயதுள்ள மாப்பிள்ளை பார்த்து திருமணம் செய்து வைத்தார்கள். திருமணமான இரண்டே மாதங்களில், மாப்பிள்ளை இறந்துவிட்டான். என் தங்கை மகளான சிறுமி, ‘எனக்குத் திருமணம் வேண்டுமென்று நான் எப்போதாவது கேட்டேனா’ என்று என் காலை பிடித்துக் கொண்டு அழுதாள். அவளுக்கு மறுமணம் செய்துவைத்தேன். இதனால் என் சாதியினர் என்னை ஒதுக்கிவைத்தனர். காரணம், நான் சார்ந்த கன்னட பலிஜா நாயுடு ஜாதியில் மறுமணம் செய்யும் வழக்கம் இல்லை. ஆனாலும் செய்து வைத்தேன்” என்று எழுதினார்.

இதுதான் பெரியார் தன்னுடைய சாதியைப் பற்றிக் குறிப்பிட்ட பின்னணி. தான் ஒரு சுயசாதி துரோகி என்பதையும் அங்கே குறிப்பிடுகிறார் பெரியார்:

"தமிழ்நாடு தமிழர்களுக்கே" என்ற முழக்கத்தை தமிழ் நாட்டில் முதலில் விதைத்தவர் பெரியார். ஆனால், தமிழ் காட்டுமிராண்டி மொழி என விமர்சித்தாரே என்று அவரை விமர்சிப்பவர்கள் கேட்கிறார்கள்.

“தமிழ் இலக்கியங்களில் பக்தி இலக்கியம் இருக்கிறதே தவிர மக்களுக்குத் தேவையானவை இல்லை. அறிவியல் இல்லை” என்பதே அவரது கருத்து. இதில் கருத்து மாறுபாடு இருக்கலாம். ஆனால் இதுதான் பெரியாரின் பார்வை. அதன் அடிப்படையிலேயே தமிழ் குறித்து அப்படி கூறினர்.

அதே நேரம், தமிழை எளிமையாக்க, எழுத்துச் சீர்த்திருத்தத்தை அவர்தான் கொண்டுவந்தார். “என் தாய்மொழி, குடும்பத்தில் பேசுவதால் கன்னடம் பேசுவேன். வியாபார நிமித்த தொடர்புகளால் தெலுங்கு தெரியும். மற்றடி பேச, எழுத, படிக்க எல்லாமே தமிழ்தான்” என்கிறார் பெரியார்.

உலக அளவில் சுற்றுப்பயணம் செய்திருக்கும் பெரியார், இந்தியாவின் கர்நாடகாவுக்கும் மும்பைக்கும் பல முறை பயணித்திருக்கிறார். அங்கெல்லாம் வாழும் தமிழர்களிடம்தான் அவர் உரையாற்றியிருக்கிறார். வட இந்தியப் பயணத்தின்போது, அவர் தமிழில் உரையாற்ற, கி.வீரமணி ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தார்.

மொழிவழி மாகாணம் ஏற்பட்டு, கர்நாடகம், கேரளா எல்லாம் உருவானபோது, “இனப்பற்றோ, சுயமரியாதையோ இல்லாத மலையாளிகள், கன்னடர்கள் பிரிந்து போகட்டும் என நினைத்தேன் அது நடந்துவிட்டது” என மகிழ்கிறார்.

மொழி குறித்த பெரியாரின் கருத்தும் கவனிக்கத்தக்கவை:

“மொழி என்பது ஒரு மனிதனுக்கு அவ்வளவு முக்கியமான சாதனம் அல்ல; அது இயற்கை ஆனதும் அல்ல; அதற்கு ஒரு கட்டாயமும் தேவையில்லை. மொழி, மனிதனுக்குக் கருத்துக்களைப் பரிமாறிக்கொள்ளும் அளவுக்கு தேவை; மற்றபடி பற்றுக் கொள்ளத் தேவையில்லை. எனக்குச் சொந்த மொழி என்பது பிறந்த சாதியின் காரணமாக எனக்குக் கன்னடம்; சிலருக்குத் தெலுங்கு; பெரும்பாலனவர்களுக்குத் தமிழ்” என்கிறார்.

‘திராவிட மொழி தமிழே’ என்ற கட்டுரையும் எழுதியிருக்கிறார். அக்காலத்தில் (ஒடுக்கப்பட்டோரைத் தவிர, பிறர்) தங்களது பெயருக்கு பின்னால் சாதியைச் சேர்த்துக்கொள்வது வழக்கமாக இருந்தது. ஈ.வெ.ரா.வும், ராமசாமி நாயக்கர் என்றே அழைக்கப்பட்டார். அந்த சாதிப் பட்டத்தை அன்றே வீசி எறிந்தவர் பெரியார்.

இப்படிச் சாதிப் பெயரை எறிந்த, சுயசாதி மோகம் இல்லாத – இன்னும் சொல்லப்போனால் சுயசாதி துரோகியாக விளங்கிய பெரியாரைத்தான் இப்போதும் சாதிப்பெயரிட்டு அழைக்கிறார்கள் சிலர்.

தமிழருக்காக, தமிழரின் சுமயரியாதைக்காக, வாழ்நாள் எல்லாம் போராடியவரைத் தமிழன் இல்லை என்கிறார்கள். ஒருவகையில் பார்த்தால், அவர் தமிழர் இல்லைதான். ஏன், கன்னடரும் இல்லை, தெலுங்கரும் இல்லை.

இன்னும் தெளிவாக எப்படிப் பெரியாரைப் புரிந்துகொள்வது? அவரே சொல்வதைக் கேளுங்கள்:

“என்னைப் பற்றிப் பலரும் பலவிதமாகச் சொல்லி நீங்கள் கேள்விப்பட்டிருக்கலாம். மிகவும் பொல்லாதவன் என்றோ மிகப் பெரும் தலைவன் என்றோ சிலர் என்னை உங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தி இருக்கலாம். எதுவாக இருந்தாலும் அதை எல்லாம் பொருட்படுத்தாமல் உண்மையிலேயே நான் யார், நான் என்ன பேசினேன், என்ன எழுதினேன், என்ன சிந்தித்தேன், எதற்காகப் போராடினேன், எப்படி வாழ்ந்தேன் என்று நீங்களாகவே நேரடியாகத் தேடி அறிந்துகொண்டு, ஒரு முடிவுக்கு வர வேண்டும் என்று விரும்புகிறேன்” என்று கூறியிருக்கிறார்.

பெரியாரைக் கூர்ந்து கவனிக்க வேண்டிய அவசியம்கூட இல்லை. மேலோட்டமாக அவரது கருத்துக்கள், போராட்டங்களைப் பார்த்தாலே தெரியும். அவர் மனிதப்பற்று மட்டுமே கொண்டவர் என்பதை உணரலாம்.

“எனக்கு சாதிப்பற்று, இனப்பற்று, மொழிப்பற்று, தேசப்பற்று எதுவும் கிடையாது. மனிதப்பற்று மட்டுமே!” என்று அவரே சொல்லியிருக்கிறார்.

அவர் மறைவதற்கு ஓராண்டுக்கு முன் 1972இல் பேசியது அவரை மேலும் தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ள வைக்கும்

“நாட்டு மக்களெல்லாம் ஒரு குடும்பம் போல எல்லா மக்களும் பாடுபடவேண்டும். வருகிற லாபம், விளை பொருள் முதலியவற்றை எல்லோருக்கும் பகிர்ந்தளிப்பது. இதுதான், குடும்பத்தில் செய்வதைப் போல, இதுதான் பொதுவுடமையாகும். மனக் கவலை, குறைகளையெல்லாம் பொதுவுடமை ஒன்றினால்தான் நிவர்த்தி செய்ய முடியும். பொதுவுடமை என்று கூறுவதன் அடிப்படைத் தத்துவமே மனிதன் கவலையற்ற வாழ்வு வாழ வேண்டுமென்பதுதான். சொந்த உடமை என்பது கவலை நிறைந்த வாழ்வாகும்!”

மானுட இனம் முழுமைக்கும் பலன் தரும் இத்தகைய சிந்தனைக் கொண்டு வாழ்நாள் முழுவதும் உழைத்த பெரியாரைக் குறிப்பிட்ட இன முத்திரையில் அடைக்க முனைபவர்கள் பெரியாரின் இந்த வார்த்தைகளை நினைவுபடுத்திக்கொள்ளலாம்:

“ஈ.வெ.ராமசாமி என்கின்ற நான் திராவிட சமுதாயத்தைத் திருத்தி உலகில் உள்ள மற்ற சமுதாயத்தினரைப் போல் மானமும் அறிவும் உள்ள சமுதாயமாக ஆக்கும் தொண்டை மேற்போட்டுக்கொண்டு அதே பணியாய் இருப்பவன். அந்தத் தொண்டு செய்ய எனக்கு ‘யோக்கியதை’ இருக்கிறதோ இல்லையோ, இந்தநாட்டில் அந்தப் பணி செய்ய யாரும் வராததினால், நான் அதை மேற்போட்டுக் கொண்டு தொண்டாற்றிவருகிறேன். இதைத் தவிர வேறு பற்று ஒன்றும் எனக்கு இல்லாததாலும் பகுத்தறிவையே அடிப்படையாய்க் கொண்டு கொள்கைகளையும், திட்டங்களையும் வகுப்பதாலும், நான் அத்தொண்டுக்குத் தகுதி உடையவன் என்றே கருதுகிறேன். சமுதாயத் தொண்டு செய்பவனுக்கு இது போதும் என்றே கருதுகிறேன்” என்கிறார் பெரியார்.

இத்தகைய ‘யோக்கியதை’ உள்ள பலரை உருவாக்குவோம். அவர்கள் இனம் என்ன, மொழி என்ன என்னும் வெட்டி ஆராய்ச்சிகளை நிறுத்துவோம்.